ZARYS HISTORII INSTYTUTU

Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych kontynuuje swoim działaniem tradycje kilku funkcjonujących wcześniej jednostek, a wśród nich przede wszystkim Instytutu Technologii Krzemianów (powstałego w 1951 roku i przekształconego w 1954 roku w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki). Od 1972 roku jednostka przyjęła nazwę Instytutu Szkła, a od 1975 roku instytut nosił nazwę Instytut Szkła i Ceramiki.

Na podstawie Zarządzenia Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 14 grudnia1951 roku (Monitor Polski nr A-1,poz. 27 i 28) z mocą od 1 stycznia1951 roku, we wrześniu 1951 roku powstał Instytut Technologii Krzemianów, nowa placówka naukowo-badawcza, która zaspokajała potrzeby przemysłu w zakresie opracowań naukowo-badawczych mających zasadnicze znaczenie dla przemysłu materiałów budowlanych i problemów wymagających szybkiego rozwiązania.

Zadaniem Instytutu Technologii Krzemianów (ITK) było nadawanie prawidłowego kierunku postępu technicznego, opracowywanie zagadnień nie tylko w skali laboratoryjnej, ale i przemysłowej, i opanowanie problemu w takim stopniu, aby mógł być wdrożony w przemyśle.

Na rzecz Instytutu pracowały placówki terenowe: Laboratorium Materiałów Wiążących w Groszowicach, Laboratorium Szklarskie w Zawierciu, Laboratorium Ceramiki Budowlanej w Andrespolu, Ośrodek Doświadczalny Wapna w Płazie i Ośrodek Dokumentacji Naukowo-Technicznej Materiałów Wiążących w Krakowie. Łącznie z komórkami terenowymi, przed reorganizacją ITK liczył 180 osób.

2 sierpnia 1954 roku na mocy Uchwały Rady Ministrów Nr 546/54 Instytut Technologii Krzemianów został przekształcony w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki. Instytut został zlokalizowany w Warszawie i obejmował zakłady naukowo- badawcze: Ceramiki Szlachetnej, Szkła, Wzbogacania Surowców, Produkcji Doświadczalnej, Konstrukcyjny, Główne Laboratorium oraz komórki administracyjne. Zostały oddzielone komórki terenowe, dlatego Instytut liczył 128 etatów.

W swej nowej formie Instytut obsługiwał cztery branże produkujące materiały budowlane:

• przemysł szklarski,
• przemysł ceramiki szlachetnej,
• przemysł ceramiki budowlanej,
• przemysł surowców mineralnych kruszyw.

Ten okres określa się jako czas budowy infrastruktury Instytutu i jego lokalizację na Służewcu w Warszawie.

W latach 1961-1963 powołano placówki terenowe Instytutu, wśród nich były: Pracownia Technologii Piasków Szklarskich w Białej Górze, Pracownia Technologii Surowców Skalnych i Kruszyw w Kielcach, Zakłady Badań i Doświadczeń (ZBiD). Na bazie Centralnego Laboratorium (1952), w kwietniu 1962 powstał ZBiD Przemysłu Ceramicznego, co jest o tyle istotne, że przekształcony w Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Ceramicznego (COBRPC Poltecer), stał się w 1975 r. częścią Instytutu.

Z dniem 1 stycznia 1972 roku Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki z siedzibą w Warszawie został przekształcony w Instytut Szkła na mocy Uchwały Rady Ministrów z dnia 29.12.1971 roku (Monitor Polski 1972 nr 1 poz. 4).

Na podstawie Zarządzenia nr 62 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, do Instytutu został włączony jako Filia zatrudniający 400 osób Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Szklarskiego, wcześniej powstały z połączenia Zakładu Badań i Doświadczeń Przemysłu Szklarskiego i Przedsiębiorstwa Doświadczalnego Przemysłu Szklarskiego.

Instytut Szkła i Ceramiki z siedzibą w Warszawie powstaje z dniem 1.01.1975 r. na mocy Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych Nr 103/OR z dnia 30.08.1974 r. w wyniku włączenia do Instytutu Szkła, Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Ceramicznego „Poltecer” w Pruszkowie, Zakładu Doświadczalnego Szkła w Krakowie, Stacji Doświadczalnej w Białymstoku, Doświadczalnego Zakładu Prototypów w Tomaszowie Mazowieckim.

W Filii Instytutu w Krakowie funkcjonuje 10 zakładów merytorycznych i Zakład Doświadczalny licząc łącznie 478 zatrudnionych.

Filia w Pruszkowie liczy 207 etatów i składa się na to 9 zakładów merytorycznych.

Centrala Instytutu (239 osób) ma 7 zakładów merytorycznych, wszystkie działy obsługi oraz obejmuje Stację Doświadczalną Prototypów w Tomaszowie Mazowieckim(33 osoby).

Instytut Szkła i Ceramiki liczący prawie 1000 osób, w latach 80-tych przeżywa rozkwit. Prowadzone są prace badawcze podstawowe i stosowane, rozwojowe i technologiczne, a działalność ogólnotechniczna obejmuje informatykę, informację naukową, normalizację, wynalazczość i ochronę patentową, szkolenie zawodowe i przyznawanie znaku jakości.

Występuje szeroko zakrojona współpraca z jednostkami naukowo-badawczymi i wyższymi uczelniami w kraju i za granicą w zakresie rozwiązywania problemów naukowo-badawczych, wspólnych konsultacji, ekspertyz i opinii.

Z dniem 1 września 2007 roku na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 8 sierpnia 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 146, poz. 1022) powstał Instytut Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych w wyniku połączenia Instytutu Szkła i Ceramiki z siedzibą w Warszawie, Instytutu Materiałów Ogniotrwałych z siedzibą w Gliwicach oraz Instytutu Mineralnych Materiałów Budowlanych z siedzibą w Opolu.

Połączenie jednostek naukowo-badawczych odbyło się w ramach programu restrukturyzacji jbr-ów z inicjatywy Ministra Gospodarki zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2001 roku w sprawie szczególnych warunków i trybu łączenia, podziału, reorganizacji i likwidacji jednostek badawczo-rozwojowych (Dz. U. Nr 90, poz. 996).

Powstały Instytut Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych obejmował Centralę w Warszawie oraz jednostki:

• Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach
• Mineralnych Materiałów Budowlanych w Krakowie
• Inżynierii Materiałowej, Procesowej i Środowiska w Opolu
• Szkła w Krakowie

Kolejnym etapem konsolidacji było włączenie z dniem 1 stycznia 2010 r. do Instytutu Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych, Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Betonów „Cebet”, który na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 19 października 2009 r. (Dz. U. Nr 195, poz. 1509) został przekształcony w Oddział Betonów CEBET z siedzibą w Warszawie przy ulicy Marywilskiej 42B.

Na podstawie Zarządzenia (Nr 10 z dnia 20 października 2009 r.) Dyrektora Instytutu od 1 stycznia 2010 r. nastąpiło także połączenie Oddziału Szkła i Oddziału Mineralnych Materiałów Budowlanych w Krakowie i utworzenie Oddziału Szkła i Materiałów Budowlanych (O/SiMB) z siedzibą w Krakowie przy ul. Cementowej 8.

Instytut w nowej postaci z dniem 1 stycznia 2010 r. otrzymał nazwę Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Dz. U. Nr 195, poz. 1509, § 2).

Od 1 stycznia 2011 roku Zarządzeniem Nr 19 Dyrektora i w oparciu o pozytywną opinię Rady Naukowej, w wyniku reorganizacji Instytutu w części dotyczącej Oddziału CEBET, Oddział został przekształcony w komórkę organizacyjną Instytutu o nazwie Centrum Badań Betonów CEBET z siedzibą w Warszawie przy ul. Kupieckiej 4.